શરૂઆતથી જ હું અંતને શોધતો રહ્યો.

શરૂઆતથી જ હું અંતને શોધતો રહ્યો.

ના જાણે કેમ હું ખુદ ને ખોળતો રહ્યો.

પહેલાં જ કદમથી મે મંજીલને ઈચ્છી,

મંજીલ ધ્યાનમાં રહી, રસ્તા ભુલતો રહ્યો.

વરસતા વાદળમાં પલળવાની ઈચ્છા થઈ

વાદળ વરસી ગયું, હું કોરો-સુકો જ રહ્યો.

હસવાને ફેલાવ્યા જ્યારે મે હોઠો,

એક આંસુ આવ્યુ, હું ગમ પીતો રહ્યો.

કવીતા લખવા ઉપાડી મે કલમ,

શબ્દ મળ્યા મને, અર્થ હું ખોતો રહ્યો.

આંખો મીચીને મે યાદ કરી જો એને,

સપન ના આવ્યુ, ને હું જાગતો રહ્યો.

સપન

૧૮.૧૦.૨૦૦૮

કવીશ્રી આદિલ મન્સુરીને શ્રદ્ધાંજલી.

શાહી તો મળી જાશે પણ એ કલમ ક્યાંથી મળશે??
દરેક મનને જીતી લેતું એ મન ક્યાંથી મળશે??
કવીતાઓમાં ધબકતું એ જીવન ક્યાંથી મળશે??
ગુજરાતને ધબકારતા ’આદિલ’ ક્યાંથી મળશે??
"સપન"

કવી શ્રી આદીલને શ્રદ્ધાંજલી અર્પવાનો એક નાનો અને નમ્ર પ્રયાસ...

લીલાછમ પર્વત પર રમતું વાદળ તું લાગે છે.

લીલાછમ પર્વત પર રમતું વાદળ તું લાગે છે.
શીયાળુ ઝાકળની ભીની ચાદર તું લાગે છે.

રાતે વાદળ પાછળ ચમકતી વિજળી તું લાગે છે.
પ્રભાતે ખીલતા ગુલાબની પાંદડી તું લાગે છે.

શબ્દોના બંધનથી મુક્ત કવીતા તું લાગે છે.
હસતી રમતી ઉછળતી કુદતી સરીતા તું લાગે છે.

પુનમની રાતે રેલાતી ચાંદની તું લાગે છે.
પાટણના પટોડા પર શોભતી બાંધણી તું લાગે છે.

મનનાં નિ:સ્વાર્થ પ્રેમની લાગણી તું લાગે છે.
સપનને તો કોઈ સુંદર શાયરી તું લાગે છે.

સપન
૧૭.૧૦.૨૦૦૮

वो नझरे भी मिलाते है और आंखे भी चुराते है

वो नझरे भी मिलाते है और आंखे भी चुराते है
जब भी मिलते है वो, तब ऐसे ही शरमाते है

बीना मिले उन्हे हम रेह नही पाते
जब मिलते है, कुछ केह नही पाते
वो हमारी आंखो को पढ लेते है
फ़ीर आंखो से ही सब केह जाते है
खामोशीयो मे वो याद आते है
बातो में भी वो चले आते है

जब आंखो को बंध करके हम सो जाते है
तब चुपके से आके वो सपन मे समा जाते है.

सपन
१९.१०.२००८

આજે આકાશ પણ રડી રહ્યુ છે.

મને આ દર્દ દઝાડી રહ્યુ છે.
જુઓ, આજે આકાશ પણ રડી રહ્યુ છે.

વેદનાના તીર દીલને વિંધી રહ્યા છે.
વિરહના કાંટા ધડકન છેદી રહ્યા છે.
ફરી કોઈ યાદ આવી રહ્યુ છે.
જુઓ, આજે આકાશ પણ રડી રહ્યુ છે.

આંખો બસ એમને શોધી રહી છે.
વાટ બસ એમની જોઈ રહી છે.
જીવન બસ એમને ઝંખી રહ્યુ છે.
જુઓ, આજે આકાશ પણ રડી રહ્યુ છે.

કવીતા તો દર્દની બની રહી છે.
કલમ બસ શબ્દો લખી રહી છે.
તુટ્યુ સપન એમા ભળી રહ્યુ છે.
જુઓ, આજે આકાશ પણ રડી રહ્યુ છે.

સપન
૧૯.૦૯.૨૦૦૮